Με τα μάτια της Θάλασσας

«Αλήθεια, δε με νοιάζει καθόλου πόσο είσαι! Στα μάτια τα δικά μου αυτή τη στιγμή είσαι η “Αφροδίτη”, είσαι η θεά μου που θέλω όσο τίποτα να με ταξιδέψεις στις βαθιές σπηλιές και στα κρυσταλλένια νερά του νησιού σου κι απ’ τη μαγεία που θα συναντήσω ίσως μείνω εκεί για πάντα… Είπε και χάθηκε μέσα στο πλήθος, χάθηκε, όπως χάνονται οι άγγελοι, όταν φεύγουν για το ουράνιο ταξίδι τους…
Η Κατερίνα κατέβηκε με βήμα γοργό, σαν να την κυνηγούσαν τα λόγια εκείνα του Στέφανου, σαν να φώναζαν μέσα της οι νεράιδες αυτές που ακολουθούν την Αφροδίτη… Ναι, ένιωθε ευτυχία πριν ακόμη προλάβει να τη ζήσει… Την ένιωθε!»
Η Χρύσα Πούλου είναι μια νεαρή σε ηλικία συγγραφέας που όμως δε στερείται καθόλου έμπνευσης και γνήσιας λογοτεχνικής ζέσης. Στο βιβλίο της αυτό καταπιάνεται μ’ ένα θέμα τόσο ανθρώπινο και παράλληλα τόσο δύσκολο ν’ αναλυθεί όσο είναι ο έρωτας και οι τραγικές συμπτώσεις, οι συνυφασμένες με τη θετική ή αρνητική έκβασή του. Σε ύφος έντονα λυρικό, βαθιά ανθρώπινο και εξομολογητικό ξεδιπλώνει μια ιστορία αγάπης τόσο τραγική όσο και η ίδια πολλές φορές η ζωή. Η ιστορία της συγκινεί και ταυτόχρονα μας κάνει να αναρωτηθούμε για τη φύση αυτού του προαιώνιου συναισθήματος. Μήπως τελικά όλοι οι μεγάλοι έρωτες είναι καταδικασμένοι να τελειώνουν άδοξα κόντρα στη φθορά του χρόνου; Ποιος ορίζει τη μοίρα των ανθρώπων και ποιος ο ρόλος του «θείου» μέσα σ’ όλα αυτά;
Μια πραγματικά πολύ ευαίσθητη προσέγγιση ενός θέματος ανεξάντλητου όσο υπάρχουν ανθρώπινες ιστορίες που το τροφοδοτούν και συγγραφείς που θέλουν να τις μοιραστούν.