«…“Μα να θέλει για γυναίκα του τη Λευτεριά;! Μια εργάτρια;! Μια ξεβράκωτη;! Ανάθεμα τη φύτρα της!!! ”, παραμίλαγε αλαφιασμένη. Μόνο πολύφερνη νύφη άξιζε στο μοναχογιό της! Να, σαν τη Χρυσή, τη θυγατέρα τού Φράγκαλου του μεγαλομπακάλη, εκδότη σοβαρής φυλλάδας! Κι είναι κι εθνικόφρονας!!! Τι κι αν η Χρυσή ήταν γερασμένη για τα νιάτα τού Αρίστου; Τα νιάτα, έτσι κι αλλιώς, φεύγουν. Το χρήμα όμως… Έχει αξία αγέραστη! Και ήδη η Θύμιαινα, η καντηλανάφτισσα, της είχε φέρει τα προξενιά. Κι επειδή ο χρόνος είναι χρήμα, τρέχει σπίτι της αξημέρωτα, να βάλουν μπρος τη “ραδιοαρβύλα”, σκλαβιά τη Λευτεριά για να βαφτίσουν…»

(απόσπασμα από το βιβλίο)

Πεθερόπληκτοι και πεθερόπληκτες όλου τού κόσμου ενωθείτε! Η ισχύς εν τη ενώσει, κι η …αγία πεθερά σ’ ελεύθερη πτώση…
…Οι απανταχού πεθερόπληκτοι-πεθερόπληκτες, κατέφτασαν αυθορμήτως στο χωριό οργανωμένοι σε ισχυρή συμμαχία, κόντρα στην αιώνια τής ραδιο-αρβύλας, απύθμενη βλακεία…  Κανονικό συλλαλητήριο!
Μάρτυρες όλοι στο γάμο τής Λευτεριάς και του Αρίστου. Μπροστά-μπροστά οι κοπελιές, ασύγκριτα δυναμικές!  «Λευτεριά προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα!», εμψυχώνουν με την αλληλεγγύη τους την νύφη, που τις καλωσορίζει με τ’ αριστερό χέρι σηκωμένο ψηλά και σφιγμένη τη γροθιά.
Μα κι ο γαμπρός σταράτα, φιλότιμο και μπέσα τής ζήσης του η στράτα, μ’ ανάστημα ψυχής τρανό, κρατά τρυφερά την αγαπημένη του αγκαλιά, χαϊδεύοντας ολοένα την …στρογγυλεμένη της κοιλιά.
Κι η …αγία πεθερά;;; Απλά, …ξεδοντιάστηκε για πάντα και προκαταβολικά.

«– Μπαμπούλη μου σε συλλαλητήρια πάμε με το θείο! Υπέροχα περνάμε!!! Και δε βρίζει μόνο τον κύριο Παραλίδη, αλλά κι εσένα. Να δεις πώς σε λέει… Τραγιά, κραγιά…
– Ραγιά! Ο καταστροφέας που κλείνει εργοστάσια με απεργίες, λέει εμένα ραγιά! Γυναίκα, δεν πάμε στο γάμο. Μ’ αυτήν τη λαϊκάντζα, καμία παρτίδα!
– Τι, δε θα φάω κουφέτα, αρνάκι, γαλακτομπούρεκο, επειδή σε λέει τραγιά;!
– Ραγιά με λέει, βρε ζώον! Εμένα, τον κλητήρα τού εργοστασίου τού ευεργέτη μας κυρίου Παραλίδη! Νά ’ξερε αυτός ο εργατάκος, τι θέση κατέχω…! Με λευκό κολάρο εργάζομαι! Όχι με φόρμα και γαλότσες σαν αυτόν. Άκου, εγώ ραγιάς…»

(απόσπασμα από το βιβλίο)

Ο Αφελίδης είναι «…συνετός» υπάλληλος του Παραλίδη. Τον θαυμάζει, τον ευγνωμονεί και τον προσκυνάει, πεισμένος πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αφεντικό. Σαν το σκυλάκι μου δηλαδή…
Αυτός και η άνεργη γυναίκα του, «χορταίνουν» με τα όνειρα… Γι’ αυτό και δεν κάνουν το παραμικρό για να πάρουν τα όνειρα σάρκα και οστά.
Με ξερό ψωμί και μισαδάκια τσιγάρα βολεύονται για να βγει ο μήνας και «ζούνε» την καλοπέραση μέσα απ’ τις ζωές άλλων…
Προς τα έξω όμως το παίζουν λεφτάδες, μα και διπλογελοιοποιούνται φορώντας ως και πανάκριβα παρδαλά μοντελάκια, αποφόρια των Παραλίδων…
Ο γιός τους όμως, ο «σωτήριος» Σωτηράκης, 8-9 χρονών παιδάκι, είναι το ακριβώς αντίθετο απ’ τους αφελίδες γονείς του. Όχι τυχαία. Απλά, τον ατσαλώνει ο θείος του. Ένας εργάτης συνδικαλιστής.
Σαρκαστικό βιβλίο με …σφραγίδα του το αστείρευτο γέλιο(!!!), μα κυρίως την απέραντη αισιοδοξία και την ολοζώντανη ελπίδα που δίνει ο μικρός μας ήρωας!